آرتروز مچ پا زمانی رخ میدهد که غضروف بین استخوانها شروع به تحلیل رفتن کند یا از بین برود. چنین حالتی منجر به سفتی، تورم و درد مفصل میشود که راه رفتن را دشوار میکند.
راهکارهای تشخیصی که برای این بیماری در نظر گرفته میشود، شامل معاینه فیزیکی، بررسی راه رفتن، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش خون است.
پس از تشخیص این عارضه پزشک ممکن است توصیههایی از جمله کاهش وزن، تمرینات ورزشی و تغییر در فعالیتهایی برای کاهش و مدیریت علائم به شما توصیه کند.
در ادامه توضیحات بیشتری در خصوص آرتروز مچ پا برای شما ذکر خواهیم کرد.
در مچ پای سالم، غضروف سطح استخوانی که به یکدیگر میرسند را میپوشاد و به عنوان لایه محافظتکننده عمل میکند.
زمانی که فردی دچار آرتروز مچ پا میشود، این فضای محافظ کمتر میشود. در واقع غضروف بهتدریج فرسوده شده و از بین میرود.
در نتیجه استخوانها به یکدیگر ساییده میشوند و باعث تشکیل خارهای استخوانی دردناک خواهد شد.
علت اصلی ایجاد این عارضه را میتوان آسیبدیدگیهایی مانند پیچ خوردن، رگ به رگ شدن و شکستگی استخوان مچ پا در نظر گرفت. چنین مشکلی معمولا در افراد جوانتر رخ میدهد.
علائم ناشی از این بیماری با گذشت زمان بدتر میشود و این موارد به شرح زیر است:
ممکن است فرایند تشخیصی این بیماری توسط متخصص درد به ترتیب زیر باشد:
ابتدا در خصوص علائم شما سوالاتی پرسیده میشود، بهطور مثال سوالاتی از جمله درد از چه زمانی شروع شده است؟ درد دقیقا در کدام قسمت از بدن است؟ آیا درد هنگم صبح یا راه رفتن تشدید میشود؟ و…
در مرحله بعدی پزشک از بیمار میخواهد که راه برود تا بررسیهای لازم را هنگام راه رفتن انجام دهد.
سپس تستها و آزمایشاتی از بیمار گرفته میشود که این موارد به شرح زیر است:
با این روش باریک شدن فضای بین استخوانهای مچ پا، خار استخوانی و سایر تغییرات مانند شکستگی مشخص میشود.
سونوگرافی اسکلتی عضلانی نیز میتواند بسیار کمککننده باشد، بهویژه برای تشخیص آسیب به تاندون یا التهاب.
راهکارهای درمانی بسته به شرایط بیمار در نظر گرفته میشود که در ادامه همه موارد را برای شما ذکر خواهیم کرد:
توصیههای غیر دارویی که متخصص درد برای بیمار دارد به شرح زیر است:
قرصها شامل استامینوفن برای تسکین درد یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن برای کاهش درد و التهاب است.
کرم یا ژلهایی که برای شما تجویز میشود ممکن است حاوی هر یک از این موارد باشد:
لیدوکائین، دارویی که منجر به کاهش حس برای تسکین درد میشود مانند دیکلوفناک. سالیسیلاتها داروهای دیگری برای کاهش درد هستند.
تزریق شامل گلوکوکورتیکوئیدها مانند بتامتازون است که طی کوتاه مدت درد را تسکین میدهد و تنها سه یا چهار با در سال برای افراد تزریق میشود.
در صورتی که هر یک از درمانهای ذکر شده برای بیمار موثر عمل نکند، ممکن است درمانهای جراحی در نهایت در نظر گرفته شود که این موارد به شرح زیر است:
بهبودی کامل پس از جراحی ممکن است ۴ تا ۹ ادامه داشته باشد؛ اما، اغلب افراد میتوانند فعالیتهای عادی خود را طی ۳ تا ۴ ماه مجدد شروع کنند.
معمولا افرادی که دچار آسیبدیدگی در مچ پا میشوند، از انجام فعالیتهای ورزشی دوری میکنند.
اما، این نکته را باید بدانند که فعالیتهایی از جمله پیاده روی میتواند یکی از راهکارهای درمانی آرتروز مچ پا باشد که به کاهش درد و رفع علائم کمک میکند.
این فعالیت علاوه بر اینکه منجر به بهبود عملکرد پا میشود، میتواند بر قسمتهای دیگری از بدن از جمله مغز و قلب نیز تاثیر مثبت بگذارد.